رفتم به زیارت

بسم الله

سیمرغ می نویسد:

چشم بستم و رفتم زیارت. زیارت امام رضا علیه السلام.

فکر می‌کنی نمی‌شود؟ چشم بستم و رفتم تا خود حرم امام رضا. از صحن گوهرشاد عبور کردم و رفتم و رسیدم به کفش‌داری شماره یازده. تو خیال میکنی که نمیدانم دیگر از کفشداری شماره یازده خبری نیست؟ میدانم اما من در خیالم رفتم و رسیدم و بود.

تا پا در حرم گذاشتم، تمام صداهای اطراف قطع شد و دیگر من در جای خود نبودم. تو گویی خیالم تنها به زیارت نرفته بود و روحم به پرواز درآمده بود و رفته بود. روحم رفته بود تا با خیالم حرم را زیارت کند.

امامم را ندیدم اما از بوی حرم سرمست شدم. از آرامش حرم آرام شدم.

فکر می کنم که بزرگ تر که بشوم باید بیشتر به دنیای خیال دل ببندم. باید بیشتر چشم ببندم و در دنیایی زندگی کنم که دلم میخواهد نه دنیایی که دنیا میخواهد. باید بند دنیا را از پای خیال و روحم باز کنم تا با هم به پرواز دربیاییم و جای بهتری زندگی کنیم.

فکر می کنم از مرگ نمی ترسم. مرگ مرا به آزادی بیشتر می رساند و از این آزادی سرخوشانه استقبال می کنم.

یک بار چشم می بندی و با آرزوی وصال دوست چشم باز می کنی.

این بار خیالت پرواز نمی کند و تویی که پرواز میکنی و به دوست می رسی.

چنین مرگی آرزوی من می شود. وقتی که دیگر در بند دنیا نیستی و از همه جهان آزادی. آزادی تا به معشوق خویش برسی.

چشمم را بستم و این بار خیال شیرین پس از مرگ را دیدم.

جایی که درد و غمی نیست و عند ربی یرزقون هستیم.

چشمم را بستم و باز کردم.

هنوز در دنیا هستم و هنوز جا مانده و پا در گل.

والسلام